تاریخچه کشت هیدروپونیک

از نظر تاریخی وجود کشت هیدروپونیک به گذشته هاي خیلی دور بر میگردد. رابی در سال 1978ذکر میکند که کشاورزان قوم آزتک  در باتلاق هاي نزدیک به شهر جدید مکزیکو، روي نوعی تیرهاي به هم بسته و شناور و نوع نی و جگن و گیاهان مردابی پوشیده با یک لایه کود پوسیده، اقدام به کشت میکردند. بدین صورت که ریشه گیاه داخل آب شناور شده و گیاه را تغذیه میکرده است و به طور نادانسته اقدام به نوعی کشت هیدروپونیک می نموده اند. به طور جدي می توان گفت که دانشمندان از ابتداي قرن 17 به این موضوع علاقمند شدند.

یادداشتها و نوشته هایی از آزمایشات رشد گیاهان بدون خاك و فقط در حضور آب در ابتداي قرن هفدهم وجود دارد که نویسندگان به این مایع (یعنی تنها آب) قدرت تغذیه اي گیاه را نسبت دادهاند. بعضی اصل و مبدأ کشت را به فردي سوئیسی به نام دي ساسور و برخی به فرد فرانسوي دیگري به نام بوسینگلات نسبت میدهند. در واقع این دو دانشمند از بنیانگذاران پیشرفت هاي قطعی روي ترکیبات شیمیایی گیاهان هستند. اولی اثبات کرد که گیاه از co2 مصرف میکند و دومی اثبات کرد که این گاز، کربن و اکسیژن را به گیاه میدهد و اضافه کرد که هیدروژن از آب جذب گیاه میشود. در واقع براي اینکه از نظر علمی دقیق و درست گفته باشیم، اکتشاف کشت هیدروپونیک به دو دانشمند آلمانی ناپ  و ساچز بایستی نسبت داده شود. همزمان در سال 1860 و جداگانه این دو نویسنده موفق به رویاندن گیاه روي محلول غذایی کاملاً مایع شامل آب و محلولهاي نمکی شدند.